Ktoś kiedyś to policzył: człowiek ma jakieś 200 milionów lat, a w epoce przemysłowej, w której coraz bardziej liczy się dla nas rozwój cywilizacyjny, przemysłowy, technologiczny, a coraz mniej więź z naturą, żyjemy od około 200 – 250 lat. Gdyby przyłożyć tę proporcję do życia dorosłego, 70-letniego człowieka, to te 200 lat epoki przemysłowej byłoby dla niego jak… 7 minut. Pozostałe… prawie 37 milinów minut żylibyśmy blisko natury, w zależności od natury, w rytmie natury i w absolutnym z nią powiązaniu. Teraz dla wielu z nas kontakt z przyrodą w ogóle się nie liczy, nie istnieje. A w nim kryje się nasz głęboki, istotowy dobrostan. Jeśli chcesz czuć się spełniona/y, czerpać radość z życia, mieć poczucie głębokiego sensu, ale też umieć się regenerować i głęboko wypoczywać – neuronauka mówi wyraźnie – sięgnij po zdrowie, które kryje się w zasobach natury. To oczywiście nie wszystko, co możesz dla siebie zrobić, ale na pewno solidny fundament.
